‘Heb jij die training dan nog niet gevolgd?’ was de reactie van de ene collega naar de andere collega toen zij (ongeduldig) op antwoord wachtte van de collega die duidelijk de training al wel gevolgd had en het geleerde direct in praktijk bracht.
De collega kreeg via de app 5 zinnetjes te lezen die ze even later in onze training ook zou horen…Hoewel ze eerst verbaasd was op de reactie van deze collega, je kon denkbeeldig grote vraagtekens in haar ogen zien, was dit ook het grootste inzicht van de afgelopen week voor haar.
Want ja, zij had zich ‘weer eens heel druk gemaakt’, haar collega ge-appt en ze zat maar te wachten op antwoord van die collega (die normaal heel snel reageerde).
Haar collega had besloten om wat zij tijdens onze training prioriteiten stellen had geleerd, direct in direct in de praktijk toe te passen! Chapeau.
Te hoge werkdruk
Ze werken beide in een zorgorganisatie waarbij iedereen graag voor elkaar klaar staat. Maar waar de werkdruk ook als (te) hoog wordt ervaren. Klaar staan voor elkaar is natuurlijk prachtig. Want samen de schouders eronder en resultaten boeken geeft een fijn gevoel.
Maar waar is de grens en helemaal als de werkdruk door iedereen als (te) hoog wordt ervaren. Moet je dan wel altijd klaarstaan, mag je ook nee zeggen of past dat eigenlijk niet?
De meeste organisaties hebben ongeschreven regels,
soms onuitgesproken, maar wel voelbaar, dan reageert een ieder hierop. Dit kan bewust of onbewust zijn.
Als het bijvoorbeeld de ongeschreven regel is dat je eigenlijk altijd klaar moet staan voor je werk, dan is/ wordt de tendens van de meeste collega’s is ‘ach dat doe ik wel even’, ze zijn altijd te bereiken, ook op vrije dagen. Maar jij vindt die vrije dagen wel heel belangrijk, dan voel je al de spagaat. Geef jij je grens aan of doe je mee aan de ongeschreven regels van het systeem?
Intern vraag jij je af of je dan wel echt vrij mag nemen of dat jij net als die collega ook bereikbaar moest zijn. Of als die collega wel die extra klusjes blijft doen, moet jij dat dan ook?
Voor mij erg herkenbaar. Jaren geleden werkte ik in een (zorg)organisatie waar de meeste medewerkers altijd klaarstonden voor het werk en ook altijd bereikbaar waren en bereid waren om te werken. Een aantal maakten lange dagen, werkten op de gekste uren. Maar ik, net terug in Nederland van jarenlang wonen, reizen en werken in het buitenland (lees vrijheid), vond het heel vervelend om op vrije dagen bereikbaar te moeten zijn. Ik wilde af kunnen spreken met vriendinnen, leuke dingen doen… en niet ook nog eens een uur of langer voor mijn werk aan de telefoon zijn (terwijl ik net met een vriendin aan het lunchen was).
Ergens voelde ik me ook wel schuldig, want had ik dan wel evenveel voor het werk over als mijn collega’s? Kon ik me niet ook aanpassen?
Eigenlijk wilde ik me niet aanpassen, maar ik wilde mijn baan ook niet kwijt.
Wat ik toen nog niet wist, is dat je automatisch meebeweegt op de cultuur van een organisatie. Een organisatie is een ‘systeem’ en zodra je in dienst gaat, hoor jij daarbij en beweeg je daar in mee of je daarin nu bewust bent of niet. Het is dus niet apart als je het gevoel krijgt of vragen stelt zoals ik deed. Ik reageerde op het systeem van die organisatie.
Gelukkig stonden mijn collega’s er destijds voor open om het rooster (dat al jarenlang zo gehanteerd werd) aan te passen. Zodat iedereen ook echt vrij was op vrije dagen. Ook mijn leidinggevende had in de gaten dat ik hiermee worstelde. Ze vroeg me op kantoor en vertelde me dat dit echt niet gezond was binnen de organisatie. Ze wilden dat dit op grotere schaal zou veranderen en vroeg me om voet bij stuk te houden en vrij te zijn als ik vrij was. Zodat anderen ook konden zien dat het wel degelijk mogelijk was.
Veranderen doe je samen.
Zo wil het team waar ik dit verhaal mee begon ook graag veranderen. Zodat de werkdruk lager wordt, er meer overleg is, men elkaar hulp durft te vragen. Het vraagt om aanpassing. Om uitproberen wat dan wel werkt. Om samen kritisch te kijken naar wat wel werkt en wat niet werkt. Om oude niet werkende patronen los te laten en samen te veranderen in de richting die gekozen is.
Dan vind ik het zo mooi dat die ene medewerker direct toepast wat zij tijdens onze training geleerd geleerd heeft. En dat dit bij haar collega direct het grootste inzicht was. Want veranderen doe je samen.
Van werkdruk naar werkgeluk.
